ავტორი: teo_lonely
უცნაურია დღევანდელი ჩემი ცხოვრება, ეს მუსიკა რომელიც ისმის, ეს წითელი მაგიდა და სკამი, ლურჯი ნათურა, კოქტეილის ჭუჭყიანი ჭიქები შავი საწრუპით, ეს ფოტოები, შავთეთრი გაურკვეველი სურათი, ფერადი ჭიკარტები, ფოსფორის ჩონჩხი ფანჯრის მინაზე, ბუხარში გაღვივებული ნაკვერჩხალი, სანთელიც დადნა, მალე ჩაქრება, მელანიც თავდება, ისევ მე და ფიქრი, ვეწევი ფრანგულ მალბოროს, ბართან უცნაური ფორმის ჭურჭელი ნახევრად სავსე ვისკით და ყინულით, ძვირფასი სუნამო თაროზე, ხელით ნაკეთი უბრალო მაგრამ ლამაზი სუვენირების ნაცვლად, მოციმციმე ეკრანი ნერვებს შლის და კვლავ მეზარება, რომ რაღაც ვესროლო იქნებ ჩაქრეს, იქვე დევს საათი რომელსაც ვერ ვიტან, იქვე კალენდარი რომელიც მძულს, გაზეთის ნაგლეჯები, ღამე და დრო მასთან ერთად უფრო ნელდება, მოდის სიმძიმე თვალებში და ფიქრიც მბეზრდება, უმისამართოდ დაბოდიალობს ოთახში რაღაც, ქუჩაში გადაჭარბებული სიჩქარით მიმავალი შავი ჰამერი, ისევ ჩერდება კარებთან მრგვალფარებიანი მერსედესის ტაქსი და ისევ გადმოდის ბარბაცით მგზავრი, ნაცნობი კარის ჯახუნი და ეს ხმა ბოხი, ღრიალი, შეწუხებული მთვარე, მთვრალი შოკოლადი მხურვალებას ანიჭებს ყელს და ამავე დროს სიამოვნებას ჰგვრის ენის წვერსაც, შენი წვერი კი უხეში ისევ ედება სათუთ სახის კანს, ისევ სიცხე და სიწითლე ლოყების, ვნებიანი კოცნის ნაკვალევი მკერდთან ახლოს და ყურის ბიბილოს ქვეშ, შელამაზება მახინჯი სევდის, გრძნობებში ეხვევა ხელები, მუცელი და ბარძაყების შიდა ნაწილი, გარდაუვალი და ძლიერი სურვილი მომავალი ნაბიჯის მსგავსად, ფილმის კადრები როგორ კლავს ის მეგობარ მამაკაცს და ისიც თავს იკლავს მხოლოდ მის შემდეგ, თვალებს ხუჭავ და ისევ აქ ხარ...
მე მომწონს სპირტიანი სასმელის გემო და მისგან წამოსული უცნაური ნისლის ქარები, თითებში ფრანგული მალბორო გაჩრილი, მისი ბოლი და არომატი, ზღვის ხმაური, სახეზე აფარებული ხელის გულები და გულის ბაგუნი, ხშირი სუნთქვა და უმანკო სხეული, ცოდვილი ცრემლები, მთვარე – ერთი დიდი სინათლე, შუა ზღვაში სახავს სილუეტს, ის მალევე ქრება, ხმაური წყდება და სიმყუდროვე იპყრობს ზღვის ნაპირს...
ნეტავ თუ გადარჩა ის გოგო გუშინ?! არ ვიცი ალბათ...
ან იქნებ მე ვარ, მე ვარ სწორედ ის გოგო, რომელიც არანორმალური სიჩქარით მიაპობს შავი ზღვის ტალღებს და ნაკვალევს არ ტოვებს, არ ტოვებს ხმას არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს კოცნას არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სხეულს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს გრძნობის მისამართებს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სიკვდილის რეცეპტს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სიყვარულს არავისთვის, არც შენთვის, მითუმეტეს შენთვის...
რჩება მხოლოდ სველი მართინის ბოთლი და ეს წერილი მასში მხოლოდ შენთვის...
უცნაურია დღევანდელი ჩემი ცხოვრება, ეს მუსიკა რომელიც ისმის, ეს წითელი მაგიდა და სკამი, ლურჯი ნათურა, კოქტეილის ჭუჭყიანი ჭიქები შავი საწრუპით, ეს ფოტოები, შავთეთრი გაურკვეველი სურათი, ფერადი ჭიკარტები, ფოსფორის ჩონჩხი ფანჯრის მინაზე, ბუხარში გაღვივებული ნაკვერჩხალი, სანთელიც დადნა, მალე ჩაქრება, მელანიც თავდება, ისევ მე და ფიქრი, ვეწევი ფრანგულ მალბოროს, ბართან უცნაური ფორმის ჭურჭელი ნახევრად სავსე ვისკით და ყინულით, ძვირფასი სუნამო თაროზე, ხელით ნაკეთი უბრალო მაგრამ ლამაზი სუვენირების ნაცვლად, მოციმციმე ეკრანი ნერვებს შლის და კვლავ მეზარება, რომ რაღაც ვესროლო იქნებ ჩაქრეს, იქვე დევს საათი რომელსაც ვერ ვიტან, იქვე კალენდარი რომელიც მძულს, გაზეთის ნაგლეჯები, ღამე და დრო მასთან ერთად უფრო ნელდება, მოდის სიმძიმე თვალებში და ფიქრიც მბეზრდება, უმისამართოდ დაბოდიალობს ოთახში რაღაც, ქუჩაში გადაჭარბებული სიჩქარით მიმავალი შავი ჰამერი, ისევ ჩერდება კარებთან მრგვალფარებიანი მერსედესის ტაქსი და ისევ გადმოდის ბარბაცით მგზავრი, ნაცნობი კარის ჯახუნი და ეს ხმა ბოხი, ღრიალი, შეწუხებული მთვარე, მთვრალი შოკოლადი მხურვალებას ანიჭებს ყელს და ამავე დროს სიამოვნებას ჰგვრის ენის წვერსაც, შენი წვერი კი უხეში ისევ ედება სათუთ სახის კანს, ისევ სიცხე და სიწითლე ლოყების, ვნებიანი კოცნის ნაკვალევი მკერდთან ახლოს და ყურის ბიბილოს ქვეშ, შელამაზება მახინჯი სევდის, გრძნობებში ეხვევა ხელები, მუცელი და ბარძაყების შიდა ნაწილი, გარდაუვალი და ძლიერი სურვილი მომავალი ნაბიჯის მსგავსად, ფილმის კადრები როგორ კლავს ის მეგობარ მამაკაცს და ისიც თავს იკლავს მხოლოდ მის შემდეგ, თვალებს ხუჭავ და ისევ აქ ხარ...
მე მომწონს სპირტიანი სასმელის გემო და მისგან წამოსული უცნაური ნისლის ქარები, თითებში ფრანგული მალბორო გაჩრილი, მისი ბოლი და არომატი, ზღვის ხმაური, სახეზე აფარებული ხელის გულები და გულის ბაგუნი, ხშირი სუნთქვა და უმანკო სხეული, ცოდვილი ცრემლები, მთვარე – ერთი დიდი სინათლე, შუა ზღვაში სახავს სილუეტს, ის მალევე ქრება, ხმაური წყდება და სიმყუდროვე იპყრობს ზღვის ნაპირს...
ნეტავ თუ გადარჩა ის გოგო გუშინ?! არ ვიცი ალბათ...
ან იქნებ მე ვარ, მე ვარ სწორედ ის გოგო, რომელიც არანორმალური სიჩქარით მიაპობს შავი ზღვის ტალღებს და ნაკვალევს არ ტოვებს, არ ტოვებს ხმას არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს კოცნას არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სხეულს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს გრძნობის მისამართებს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სიკვდილის რეცეპტს არავისთვის, არც შენთვის, არ ტოვებს სიყვარულს არავისთვის, არც შენთვის, მითუმეტეს შენთვის...
რჩება მხოლოდ სველი მართინის ბოთლი და ეს წერილი მასში მხოლოდ შენთვის...
No comments:
Post a Comment