Monday, July 18, 2011

მე, ჩემი კაპიტანი და ნაგავი

პირველი ადგილი ს.ს. "გოლეთიანის" მიერ დაჯილდოვდა ნოკიას ფირმის ტელეფონით
ავტორი: სალომე შენგელიძე


ფრთების მაგივრად ხელები მაქვს, ბუმბულების ნაცვლად- ბუსუსები ინტიმურ და არც თუ ისე ინტიმურ ადგილებში, ცხვირი რაღაცით წააგავს ნისკარტს, მაგრამ რადგან ვერ დავფრინავ და  არც გასხივოსნების და აფრენის მჯერა, რომელიც თურმე ძალიან დიდი სიმაღლიდან გადმოხტომით მიიღწევა, . . უფრო მეტად ადამიანი ვარ ფრინველის სახელით თოლია. სამაგიეროდ, თოლიასავით თეთრი ვარ და ეს სითეთრე ყოველთვის დისკომფორტს მიქმნიდა ფიზიკურადაც და სულიერადაც. დისკომფორტი #1: გარუჯვის ნაცვლად ვიბრაწები და ზოგჯერ რომელიმე ხარისხის დამწვრობასაც ვიღებ. დისკომფორტი #2: სითეთრე, კარგა ხანია, მოდაში აღარ არის. მსოფლიოში ყველაზე არამოდური გოგო ვარ თეთრი კანით, ფრინველის სახელით, თან- მეგრელი: თოლია თელია. არც სახელისა და გვარის ჰარმონიული კეთილხმოვანება აღარ არის მოდაში: შერვაშიძე მაინც ვიყო, ჰა- ჰაა შენგელიძე ან ტრაპაიძე. მაგრამ მამაჩემს არასდროს უყვარდა კონტრასტები და ოცდამეორე წელია თოლია თელია ვარ. დედაჩემისთვის- ლია, მეგობრებისთვის- ლიკა, შეყვარებულისთვის- თო.

ათი წლის ვიყავი, როცა მამაჩემი მამურმა პასუხისმგებლობამ შეაწუხა და ზღვა- ზღვა ხეტიალი ჩემ გამო შეწყვიტა. მაშინ მის ანგარიშზე ჯერ კიდევ არ იყო ერთი ჩაძირული გემი, შესაბამისად, ანგარიშზე ჰქონდა სიცოცხლე. როგორც მერე ხშირად მიმეორებდა, სიცოცხლე მე შემომწირა, რადგან არ უნდოდა, მამური მზრუნველობა მომკლებოდა ან საერთოდ არ მქონოდა- გემის ჩაძირვის ალბათობა ჩემი ობლად დარჩენის ალბათობის პროპორციული იყო.

მე კი მაინც ძალიან მინდოდა, მყოლოდა მარადკაპიტანი მამა, პეპის მამასავით როხროხა ხმით და დიდი ულვაშებით. მაგრამ, რადგან მამაჩემი არაფრით ჩამოჰგავდა პეპის მამას, მეც ხელი ჩავიქნიე და ბედს შერიგებულმა ჩავალაგე ჩემი ტანსაცმელი, გრძელი წინდები სანაგვეში მოვისროლე, მინდოდა, ჭორფლებიც მიმეყოლებინა, მაგრამ დედამ ამიხსნა, რომ ეს არის პიგმენტური ლაქები და არა- მინიატურული ნივთები, რომლებსაც მაშინვე გადაყრი, როგორც კი მოგწყინდება, გავიშალე კიკინები და ბათუმიდან თბილისში გადმოვბარგდით.

თბილისი კი ჭორების კუნძულია,- ასე მითხრა მამამ. მერე აღმოვაჩინე, რომ თბილისი არის კუნძული, სადაც ყველამ იმაზე ნაკლები იცის, ვიდრე ლაპარაკობს და ყველა იმაზე ნაკლებია, ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანს, სადაც თავისებური არითმეტიკით ხელმძღვანელობენ, რომელიც ადამიანების მეტობას და ნაკლებობას არა- ადამიანური რესურსების, არამედ მანქანების რაოდენობის მიხედვით აღრიცხავს. აღმოვაჩინე, გული დამწყდა და სამუდამოდ შემძულდა მათემატიკა.

სანამ მე მათემატიკა მძულდებოდა და კუნძულზე კიდევ სხვა რაღაცების აღმოჩენით ვიყავი დაკავებული (ყველაზე ნაკლებად აქ განძის აღმოჩენის იმედი მქონდა), მამაჩემმა თბილისშიც მონახა ადგილი, სადაც ბრძანებებს გასცემდა და მშენებლობაზე ზედამხედველად დაიწყო მუშაობა. აშენებდა კორპუსებს კუნძულზე და სახლში დაბრუნებული სულ გვეწუწუნებოდა, როგორი ერთფეროვანი ცხოვრება აქვს, როგორ მოენატრა ზღვა, რა ცუდად აშენებენ კორპუსებს და ყოველ წუთს როგორ შეიძლება, ჩამოინგრას. მაგრამ, რადგან ცოტათი მაინც მოსწონდა კაპიტნობის იმიტაცია, დარჩა. დარჩა და სიცოცხლეც არა- გემის კიჩოზე, ნანგრევების ქვეშ დაასრულა.

Thursday, July 14, 2011

მე და ჩემი ღმერთი

 ავტორი: 
თაკა სელეპანიშვილი



I.
ეს კუნძული ღმერთებისაა.
ანგელოზები პალმებზე სხედან.
ბედნიერება – გადამწიფებულ ნაყოფივით
აცვივა მიწას.
ოქროს ქვიშებზე ღმერთებს შორის
ვდგავართ და გვჯერა,
რომ თოლიების გადაფრება,
ხანდახან გვიცავს, –
ამ დუმილისგან
– არ გავგიჟდეთ, არ შევიშალოთ.
სანაპიროზე ჯებირები არ მოიშალოს,
რომ არ იპოვნოს კაცთა მოდგმამ ღმერთის საბადო
და ვერ მიაგნონ ანდერძს მზისას.
მთვარემ დაბადოს,
მათთვის ისევ ყოველი დილა
და ანგელოზი სანამ მათთან
თავად არ მივა,
ვერც კი დაუშვან
არსებობა მსგავსი რამისა

და არ არსებობს
აქ მუსიკა – სიჩუმის გარდა.
ვუსმენთ ამინდებს;
გაღმა – მთებს და
გადმოღმა ბარებს.
ირგვლივ კი თითქოს,
მზემ თერგისგან აიღო დაზგა
და კაბას კერავს საზაფხულოს
უხდებათ ქარებს.
ქარებს უხდება,
ამბობენ ეს:
ღრუბლების ფთილაც
და დილის წვიმაც,
შუადღის მზეც
და ღამის თოვლიც.
და ზეცის ღმერთი,
ხალხს ხელს უქნევს,
ამბობს რომ მივა,
მივა და მათი ცოდვებისას
ყველაფერს მოთვლის.

სიჩუმის ბიძგებს მივაპობ და
მიწა ვარ მხოლოდ,
ანუ ვდგავარ და
ეს ღმერთები ჩემზე დადიან.
ერეგირებულ კაუჭებად დგანან პალმები.
ანგელოზები ჰიმნს მღერიან,
ცამდე ადიან.

მე კი, მიწა ვარ,
ყურთასმენას მირღვევს ჰანგები.
განძად დაფლული
ხმელი ძვლები მიყრია სულში
და ქანებისგან შემომერყა
ყოველი ნერვი.

სურვილი არ მაქვს აღარაფრის მაინც მას მერე,
რაც ხალხმა ღმერთი – მოიგონა
და მოკლა – ღმერთი.


II.
ოთახში ვზივარ.
მეზობელი ოთახიდან,
ტარანტულებივით მოხოხავენ უცნაური ადამიანები.
მხოლოდ ერთი მათგანი ახერხებს,
ჩემი კარის ღრიჭოში ხმის შემოცურებას.
კუნძულივით ვზივარ ოთახის შუაგულში,
გარშემო წყლის ნაცვლად ფურცლები,ფოტოები
და ათასი უაზრო ნივთია.
მათ შორის ძველი გაზეთებიც.
ერთ–ერთი გაზეთის სტატიას ვაკვირდები:
"მადამ კლოზემ ანდერძით თავის საყვარელ პუდელს
დაუტოვა მთელი ქონება."
სასაცილოა – ვფიქრობ.
ხო,ვფიქრობ,თუმც არ ვიცინი.
დიდი ხანია ალბათ მივხვდი,
რომ კაცთა მოდგმა
ზოგადად დასაცინად შექმნა ღმერთმა.
ხო,ზუსტად ასე.
ისიც ხშირად დგას და იცინის.
განსაკუთრებით ალბათ მაშინ,
პირდაფჩენილი თოლიებივით,რომ მიაწყდებიან და წიკვინებენ.

იმას ვამბობდი,
ოთახში ვართქო ანუ ვზივარ,
ტარანტულები შემოდიან
და ჩემი ტვინის უჯრედებისკენ მოიწევიან,
ისეთივე ყიჟინითა და ხმაურით,
როგორც მეკობრეები მიიწევენ ხომალდებით,
განძის საძებრად.
და უძრაობა თუკი მოხდა, ვინმემ გაბედა,
ვერასოდეს წამართმევენ ძალა–უფლებას.

მე კი ვზივარ ისეთი მშვიდი სახით,
როგორც სანაპირო ხვდება ცუნამებს
და ჩემი განძი,არა ტვინი,
არამედ სულ სხვა.
ოთახიდან–ოთახში დადის,
როგორც დუმილი.
ოღონდ აქ არა,
სხვა კუნძულზე
ანუ სხვა სახლში
და ბოლომდე სწამს,
რომ არა მყავს მე სხვა ღმერთი,
"მისსა გარეშე".

უცნაური „ზაკაზი“

მეორე ადგილი სასტუმრო "მართინისგან" დასვენება კვარიათში

აქვტორი: მათე მაყაშვილი



ყველანი სტემფორდ ბრიჯთან შევიკრიბეთ, დილიდან მოუთმენლად ველოდით პრემიერ ლიგის ჩემპიონის გარკვევას. ჯიბეში ხელი წავიღე სიგარეტის ამოსაღებად და რუკის ნაგლეჯიც შემომეფეთა, გამახსენდა გუშინდელი დღე და რუკის გახსნა დავიწყე, ზედ ეწერა:
გილოცავ! შენ იმ წყვილის ერთი ნახევარი ხარ, რომელმაც ერთი და იგივე სასმელი შეუკვეთა. ჩემი ანდერძის თანახმად  ხელში იმ რუკის ერთი ნახევარი გიჭირავს, რომლითაც განძს იპოვი, 23 მარტს ორკნეის არქიპელაგის 22- კუნძულზე უნდა იყო..
კუნძული აღმოსავლეთ ნაწილში, ცხოვრობს ერთი ყოფილი მეზღვაური, მეტსახელად ცაცია თოლია, რუკის წარდგენის შემთხვევაში ცაცია თოლია გაგიძღვებათ განძისაკენ. გისურვებთ წარმატებებს და ბედნიერ ცხოვრებას.
.. ვისკი ბროწეულის წვენით, გადასარევი არჩევანი იყო! ედმონდ სიგალი 1911 .
მოგიტყან პეპლის ეფექტი, საიდან დაიწყო ყველაფერი?

-რა ვქნათ შაბათს, ბილეთები ვერ იშოვე?
- ვერა ბლინ! ჩავიდეთ და იქ იქნებ ვიშოვოთ, ცოტა ფული მაქვს, გუშინ მოვიგე, ჩვენ გარდა ყველამ დაითრია ბილეთი, იმათ გავყვეთ და რამეს ვიზამთ.
-ოქეი ბრო, თან რუნი ფორმაშია, უეჭველი მოვიგებთ, ამ თამაშის გამაზვა არ შეიძლება, ბოზი კურდღელივით არბენინებს ივანოვიჩს.
პარასკევს დილით უკვე ლონდონში ვიყავით, მთელი დღე მე და მაიკლი ბილეთებზე ვჩალიჩობდით, ვერ ვიშოვეთ. მოსაღამოვდა თუ არა, ხუთივენი პაბში შევედით, ჩემი და მაიკლის გარდა ყველას ქონდა სტემფროდ ბრიჯზე დასაშვები დოკუმენტი, ბედნიერები იყვნენ, ჩვენგან განსხვავებით.
პაბში ჩვენ გარდა არავინ იყო, მხოლოდ რამდენიმე გოგონა, რომლებსაც თავზე დაემხოთ მთელი პაბი და თავის გემოზე ატრაკებდნენ, ვიღაც უცნობის სიმღერა იყო ჩართული და ცეკვავდნენ, ერთი განმარტოვებით იდგა ბართან, რომელსაც თავზე პატარა გვირგვინი ეკეთა. ყველანი მივხვდით, რომ გოგოშკურ ფართსთან გვქონდა საქმე, ვიღაცას ხვალ არ აცდება-მეთქი, სტანდარტული მამაკაცური ხუმრობა წავილუღლუღე და ცალკე მაგიდასთან დავსხედით.
მესამე ბოთლის  შემდეგ, ჩარლზმა მე და მაიკლს ძალიან მაცდური წინადადება შემოგვათავაზა, თუ რომელიმე ჩვენგანი ბართან მდგომი გოგოს ტელეფონის ნომერს მოიპოვებდა ერთ ბილეთს „უგრევებდა.“ ჩარლზს წინადადების დასრულება არ ვაცადე და ბარისკენ გავეშურე, თვალწინ რუნის მიერ გადირკული პიტერ ჩეხი მედგა.
- რთულია იმის წარმოდგენა რომ ხვალიდან ვიღაცის საკუთრება ხდები?
- საშინლად.
აბა რაღას თხოვდები შე კაი დედმამიშვილო, ალბათ კაი ხელფასი აქვს.
- მოდი მაშინ დავლიოთ, ხვალ ორივეს მძიმე დღე გვქონია.
- ესე იგი მე არ ვარ ერთადერთი ვისაც დალევა უნდა.

მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ 20 გირვანქა მედო საფულეში, მაინც ვიკარი ჯიბეზე ხელი და ბარმენს დავუძახე.
ბარმენმაც შეგვამჩნია როგორც იქნა, მორჩა  რომელიღაც გოგოსთან მსუბუქ ფლირტს, თვალი ჩაუკრა და ჩვენკენ გამოემართა.

რას დალევთ?

- ვისკი ყინულით და ბროწეულის წვენით პასუხ ერთდროულად.
შეკვეთასთან ერთად ბარმენმა რაღაც ფურცელი გამოგვიწოდა, შუაზე გადახია და წარმატებები გვისურვა განძის ძიებაში, ერთი ნაწილი მე მომცა მეორე ხვალინდელ პატარძალს.
ჩემმა ძმაკაცმა, რაიანმა, არ მაცადა ბარმენისთვის მეკითხა იმის თაობაზე, თუ შიგ ხომ არ ჰქონდა და ჩემს ხელსი ფურცლის დანახვისთანავე  მიყვირა, რა ქენი შეჩემა დაითრიე ნომერიო?
ჩემი რუკის მეორე ნახევრის პატრონი ყველაფერს მიხვდა. დამნაშავის თვალები მივაპყრე და ყველაფრის ახსნა დავაპირე, მან საპასუხოდ ჩემი ნაგლეჯი გამომართვა, ნომერი დამიწერა და წავიდა.
თან გამიხარდა, თან გული დამწყდა, თითქოს მომეწონა გოგო, მაგრამ არ მსურდა პირველ რიგში ძმაკაცებს და მეორე რიგში ჩემს თავს გამოვტყდომოდი, იმაში, რომ მანჩესტერის თამაშის ბილეთების გამო, ერთი დღის გაცნობილ გოგოს დაკიდებას ვერ შევძლებდი.
ჩარლზმა დანაპირები შეასრულა, მაგიდასთან მისვლისთანავე მეორე იარუსის ბილეთი ჩამახუტა, მხარზე ხელი დამარტყა  და შემაქო, კაციც შენა ყოფილხარო.
გუშინდელი დღის სრულად გახსენების მცდელობის შემდეგ, ისევ ჩავცქერი წერილს.
თავიდან ჩვეულებრივი უკბილო ხუმრობა მგონია, როგორც ფილმებში ხდება ხოლმე, მაგრამ ნაწერს კარგად რომ ვაკვირდები, მივხვდი, რომ მინიმუმ 50 წლის წინანდელი წერილია, ყვითელ ფურცელზე, გახუნებული ლურჯი მელნით ნაწერი. დიდხანს ვეკამათები საკუთარ თავს, ხან გოლუმი მგონია ჩემი თავი ხანაც რასკოლნიკოვი. წასვლის „გამაპრავებელი“ არგუმენტებია: იქნებ პატარძალსაც გაეხსნა რუკა და ისიც კუნძულზე წასულიყო განძის საძებნელად, თუ განძს ვიპოვი, აღარასოდეს აღარ დამჭირდება თამაშის ბილეთებისათვის ფულისთვის მათხოვრობა, მაგრამ თუ წავალ დიდი ალბათობაა იმისა, რომ იქიდან გაბითურებული დავბრუნდე, ჩემმა პატარძალმაც არხეინად იჟიმავოს მეუღლესთან და რუკაც სანაგვეში მოისროლოს. ამასთანავე მე მიწევს იმ მატჩის გაცდენა, რომელსაც მთელი სეზონია ველოდები.
დიდი ხნის ბჭობის შემდეგ, ჩემში, როგორც მამაკაცში ვნებამ სძლია პრაგმატულ აზროვნებას და  ძმაკაცების შეუმჩნევლად მოვტყდი.
20 წუთში უკვე ჰითროუს აეროპორტში ვარ, მაგრამ ოპერატორმა დამწუხრებული სახით მეუბნება, რომ უკნასკნელი ბილეთი ორკნეის მიმართულებით რამდენიმე წუთის წინ გაიყიდა, ვიწყებ ალტერნატიული გზების ძიებას და ავდივარ გემზე სახელად „ლუზერტანია.“

ვისკი ბროწეულის წვენით

მეორე ადგილი სასტუმრო "მართინისგან" დასვენება კვარიათში

ავტორი: სალომე ბარკერი


                                                  
 გუშინ?

მარტო ჩვენ გოგოები ვიყავით, კიდევ მხიარული ბარმენი, რომელიც ჩვენთან ერთად გამოთვრა და დროდადრო რაღაცებს ბოდავდა 22 მარტის მისტიურობაზე, ლატარიაზე და ხვალინდელ თამაშზე. დიდი თამაში იქნებაო ამბობდა. ფეხბურთი კარგია, მაგრამ ქორწილის წინა დღეს - არავითარ შემთხვევაში. არც ისე ბევრი მქონდა დალეული და ვიფიქრე ცუდი არ იქნება კიდევ დავამატო-მეთქი იმ ორ ჭიქა ვისკის, თორემ იმათ ბოდვას და ღრიანცელს რა გაუძლებდა.

ისე სანამ ქორწილისწინა დღე არ გექნება თურმე, არ გჯერა რომ ფილმებში ნაჩვენები გათხოვებისწინასტრესი და ნერვიულობა მართლა არსებობს. „მე არ ვინერვიულებ“, აბა კი, არ ვნერვიულობდი კი არა, ყველაზე მეტად საწოლის ქვეშ შეძრომა და იქ დამალვა მინდოდა. თუმცა მოგეხსენებათ ბარში საწოლები არ არის, ამიტომაც ეს იდეა დავივიწყე და ისევ სასმელისკენ გამირბოდა მზერა.

ამ გულისგამაწვრილებელ შიშებში და ფიქრებში ვიყავი გართული და უცებ ვხედავ, შემოვიდნენ, ხუთნი იყვნენ. ორი დამამახსოვრდა, ერთი ძალიან სასაცილოდ ბარბაცებდა, ფეხზე ვერ იდგა ისეთი მთვრალი იყო და ორნი მოათრევდნენ, მიიტანეს და მაგიდასთან დადეს. თვითონაც დასხდნენ და რაღაცაზე დაიწყეს კამათი. ის მეორე მანდედან დამამახსოვრდა, ჯერ ძალიან შეწუხებული სახე ჰქონდა, მერე უცებ ისე გულიანად და გულწრფელად გადაიხარხარა და გამომხედა, რომ მეც გამეღიმა.

ჩემებსაც გადავხედე, ესენიც რაღაცაზე კისკისებდნენ.

„ჩვენი ყველაზე ლამაზი პატარძლის სადღეგრძელო იყოს!“ იყვირა ერთმა ჩემმა გალეწილმა დაქალმა, ერთ ხელში ნახევრად სავსე ჭიქა ეჭირა და მეორე ხელით იმ კაბას იმშრალებდა ჭიქის ნახევარი რომ გადაიქცია.

ჰო, ყველა პატარძალი ლამაზია და ყველა ბავშვი საყვარელი. აბა რა, აბა რა, სანტა კლაუსიც არსებობს და კიდევ ისა, განძიანი კუნძულებიც. თავი ყველაზე უბედურად ვიგრძენი. წესით მე არ უნდა ვყოფილიყავი ყველაზე ბედნიერი? ამის დედაც! წავედით კარგი გამოცდილი ლოთივით სასმელში ჩავახრჩოთ დარდები, გავიფიქრე, ავდექი და ბართან მივედი.

„დარწმუნებული ვარ? ვიცი, რომ ხვალაც მკითხავენ, მაგრამ დღეს, დარწმუნებული ვარ, რომ მინდა? „ერთნაირ აზრებს განსხვავებული აზრები სჯობს, უფრო საინტერესოა“, „ერთნაირ ინტერესებს განსხვავებული ინტერესები სჯობს, უფრო აზრიანია“, „ეს არის ჩემი საოცნებო ურთიერთობა, როცა ორივეს თავიანთი ცხოვრება აქვთ და ერთმანეთზე არ არიან ჩამოკიდებულები“ გულს მირევდა საკუთარი სიტყვები. ძალიანაც ჩამოვეკიდებოდი ვინმეს, არ მინდა ეს თანასწორობა სიკვდილის კარამდე და უკუნითი უკუნისამდე. ახლა მარტო ვინმეს მხარი მინდა, თავის მისადებად. „მომიშვირეთ ვინმემ მხარი!“

- რთულია იმის წარმოდგენა, რომ ხვალიდან ვიღაცის საკუთრება ხდები?

„ვა, ღმერთი არსებობს და მხარი გამომიგზავნა?“ მივტრიალდი და გვერდით მეჯდა ორი მშვენიერი მხარი, უფრო სწორად მშვენიერმხრებიანი და მომღიმარი ბიჭი. გამახსენდა როგორ იცინოდა ორი წუთის წინ და ისევ მეღიმება. „ჰო რთულია მაგის წარმოდგენა, მაგრამ შენ საიდან იცი“- და მახსენდება თავზე საპატარძლო გვირგვინი რომ დამამხო დაქალმა სამი სადღეგრძელოს წინ და ცრემლიანი თვალებით გამოეთხოვა ჩემს მარტოობას. ერთი ამისიც, გაბრაზებულმა მოვიხსენი და ბარზე დავდე. 

- საშინლად.

- მოდი მაშინ დავლიოთ, ხვალ ორივეს მძიმე დღე გვქონია.

„არ მითხრა, რომ შენც თხოვდები.“
 ზრდილობა და ეტიკეტი მოითხოვდა, რომ მეც მეკითხა რა უჭირდა მეორე დღეს. მაგრამ არ ვკითხე. ეს შესავალი შეკითხვები ხომ მათი, კაცების მოგონილია. მაგრამ გულწრფელად გამიხარდა, რომ მოვიდა და მშვენიერი მხრები მომიტანა, რა იცი რაში დამჭირდება. „ვაიმე მე მთვრალი ვარ?“

- ესე იგი მე არ ერთადერთი ვისაც დღეს დალევა უნდა. რას ვსვამთ?

ბარმენმაც შეგვამჩნია, როგორც იქნა, მორჩა ჩემს რომელიღაც დაქალთან მსუბუქ ფლირტს, თვალი ჩაუკრა და ჩვენკენ გამოემართა.

აბა რას დალევთ?

- მე ვისკი ყინულით და ბროწეულის წვენით.

ვუპასუხეთ ერთდროულად. ერთმანეთს შევხედეთ და გავიღიმეთ. ბროწეულის წვენით? ჰაჰაჰა. გამახსენდა ყველა ჩემი მეგობრის დაცინვა ვისკის ბროწეულთან შეხამების გამო. იდიოტებო თქვენ!

თუმცა არამარტო მე, ბარმენიც რაღაც უაზროდ გაბადრული დაბრუნდა. ბედნიერი სახით დაგვიდო წინ ორი ჭიქა და კიდევ ერთ ქაღალდი.

-         თქვენი შეკვეთა. ორი ვისკი ბროწეულის წვენით და ერთიც რუკა, წარმატებებს გისურვებთ განძის ძიებაში! - გვითხრა, ქაღალდი შუაზე გახია, ერთი იმას გაუწოდა, მეორე მე და ტეკილა მოგვიჭახუნა.

ბატონო? რა განძი, რა რუკა, ჰა? გაკვირვებულებმა შევხედეთ ერთმანეთს და სადაცაა ჩვენ-ჩვენი ნახევების თვალიერება უნდა დაგვეწყო, უცებ აი ის უგონოდ მთვრალი და შემოტანილი-მაგიდასთან დადებული ამის სავარაუდო მეგობარი ეძახის.

-         ჰა, რა ქენი, გამოართვი ნომერი და მოდიხარ ხვალ თამაშზე?

მოტრიალდა, და „ყველაფრის ახსნის სურვილით“ სავსე თვალებით შემომხედა. ოღონდ ეგ ფრაზა არ თქვა, გეხვეწები და „არაფრის ახსნა არ არის საჭირო, ისედაც ყველაფერი ნათელია“ მზერით ვუპასუხე, მერე ფურცელი გამოვართვი, თავში მოსულ პირველივე ცხრა ციფრი დავუწერე და მივაწოდე. გამოშტერებულმა შემომხედა. „წადი თამაშზე“ გვიფიქრე, გავუღიმე და ბარიდან გამოვედი.

„გარეთ გრილა, მგონი წვიმს კიდეც. სიცხე მაქვს თუ მცხელა? ეს რა იყო? ვცდილობ გავაანალიზო. ყველაფერი ერთდროულად მახსენდება. ხვალ ჩემი ქორწილია, დღეს 22 მარტი, ვისკი ბროწეულის წვენით, ხვალინდელი თამაში, სანტა კლაუსი, ყველა ლამაზი პატარძალი, მთვრალი ბარმენი, ლატარია, რუკა და განძი, ქაღალდის შუაზე გადახევა.. და აჰა! მოიცა ხელში მიჭირავს. ვხსნი და ვუყურებ, გაურკვეველი ხაზები, ასოები, ნახატები. რუკა? რუკის ნახევარი? ვიღაც მეკაიფება.

„ოე! ოცდამეერთე საუკუნეა!“ მინდა ვუთხრა ამის დამხატავს და დავცინო. თვალიერებას შევყევი. რუკას ვაბრუნებ, მოიცა, რაღაც წერია.

გილოცავ! შენ იმ წყვილის ერთი ნახევარი ხარ, რომელმაც ერთი და იგივე სასმელი შეუკვეთა. ჩემი ანდერძის თანახმად ხელში იმ რუკის ერთი ნახევარი გიჭირავს, რომლითაც განძს იპოვი, 23 მარტს ორკნეის არქიპელაგის 22- კუნძულზე უნდა იყო..
კუნძული აღმოსავლეთ ნაწილში, ცხოვრობს ერთი ბებერი მეზღვაური, მეტსახელად ცაცია თოლია, რუკის წარდგენის შემთხვევაში იგი გაგიძღვებათ განძისაკენ, გისურვებთ წარმატებებს და ბედნიერ ცხოვრებას.
.. ვისკი ბროწეულის წვენით, გადასარევი არჩევანი იყო! ედმონდ სიგალი 1911 .“

მინდოდა შევსულიყავი და სახე გამეხია იმ გატრეტილი ბარმენისთვის, რომელმაც ჩემი დაცინვა გადაწყვიტა. მაგრამ დამეზარა, თან იქ შებრუნება არ მინდოდა. ნომერი გამოართვიო? ჰმ. „ყველა კაცი ერთნაირია“ სახე მქონდა ალბათ. „თოლია და განძი. ჰაჰა. ამდენი რა დალია? ისე, ჩვენში დარჩეს და საკმაოდ ძველი ქაღალდი იყო. გამეცინა. კუნძულები და განძები, და კიდევ შემთხვევით ნაპოვნი მეორე ნახევრები და მარადიული სიყვარულებიც ბარემ. კარგით რა.“

მერე მახსოვს ჩემი გოგოებიც გამოვიდნენ, წავედითო.

დღეს?

დღეს ქორწილი მაქვს, უფრო სწორად მექნებოდა, ახლა ამ თვითმფრინავში რომ არ ვიჯდე და რომელიღაც კუნძულისკენ არ მივფრინავდე რუკის ნახევრით ხელში. გათხოვება არა - სანტა კლაუსი.

ისე, სახელი მაინც მეკითხა?