ავტორი: სესილი სოსელია
იცი რაღაცნაირად უცებ მომინდა რომ ყველაფერი მეთქვა შენვის, დავიღალე უაზრო
ლოდინით თუ როდის მოხვალ, მინდა რომ გული გადაგიშალო... თორემ შენი ლოდინი დიდხანს მომიწევს...
შენ ხომ არასდროს არ გახსენდები, არასდროს მკითხულობ,შენ ვერც კი ხვდებოდი ასე რომ მიყვარდი, მომბეზრდა
გაურკვევლობა, მინდა გითხრა რას ვგრძნობ. რას განვიცდი, როგორ მტკივა უშენობა... იცი რაღაცნაირი ხარ, ხან თბილი,
გულში მიკრავ და ნაზად მეფერები... ხან ყინულივით ცივი ხარ, ისეთი რომ ისეთი რომ თავს გარიდებ,
მირჩევნია სადმე შორს ჩამოვჯდე და შორიდან დავტკბე შენი ყურებით... ხან ისეთი მშვიდი ხარ და სევდიიანი, ვეჭვიანობ რომ
სხვაზე ფიქრობ, ხან ისე აფეთქდები რომ მაშინებ... მე შენთან მოახლოვებას ვერ ვბედავ და ჩუმად გტოვებ....
ზამთარია... ცივა... თოვს... ვფიქრობ... ფიქრებით ისევ შენსკენ მოვცურავ.... თავს ვიტანჯავ...ნუთუ ეს შენ ხარ... ნუთუ ესე შეგიძლია შეიცვალო?!Nრატომ შეგიძლია ასე მატკინო გული.... მივდივარ გტოვებ , შენ არც კი მაჩერებ...
გავდივარ გარეთ, ქუჩაში უაზროდ ვხეტიალობ, იქნებ ჩემი თვალები გადააწყდეს თვალებს. მაგრამ ამაოდ...
შენ ახლა ხომ ძალიან შორს ხარ.... ვგრძობ რომ შენც მარტოობით იტანჯები....
ირგვლივ უამრავი ხალხი ირევა, მაგრამ შენ მე მაბრმავებ, ვერვავის ვამჩნევ...
გავიდა დრო... ერთ ზაფხულის წყნარ საღამოს, ჩემს ოთახში ვზივარ და შენს პეიზაჟს ვუყურებ, ჩემს ოთახს ასე რომ ალამაზებს... უცებ ვხვდები რომ მე შენ ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ...
მიყვარხარ მთელი გულით ყველაფრის მიუხედავად.... ვტოვებ ყველაფერს და მოვდივარ შენთან....
და აი შენთან ვარ ჩემო ცხოვრებავ... შენც შეცვლილი მხვდებიი.....
იცი რამდენ ხანს ველოდი ამ წამს? იცი როგორ მენატრებოდი?
მესმის შენი ჩუმი ნაბიჯების ხმა, თითქოს რომ მოდიხარ, მიახლოვდები და მერე ისევ ბრუდნები...
გიყურებ თვალებში და შენს უსასრულო მზერაში უსაზღვრო სიყვარულს ვკიტხულობ....
უადგილოა აქ სიტყვები.... ღამის წყვდიადში, ვარსკვალავებით მოჭდილ ცას ვუყურებთ...
შენი გულის ცემა კი მირღვევს ამ იდელიას, რომელზეც ოცნებაც კი მხდის ბედნიერს:)
ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ამ სამყაროში მხოლოდ ჩვენ ორნი ვარსებობთ....~
აჰა ეს ჩემგან ვუთხარი ჩუმად და ხელი გავუწოდე და ცოტა ხნის წინ ჩვენი დაცარიელებული მართინის ბოთლი მივაწოდე სადაც ეს წერილი ჩავდე....მგონი სწორედ ამან გამათამამა და გამაბედინა წერილის მიწერა მისთვის... მან კი ეს ყველაფერი
ხომ ისედაც იცოდა, მაგარამ მაინც აღელდა, გამიღიმა და გულში ჩამიკრა....
ლოდინით თუ როდის მოხვალ, მინდა რომ გული გადაგიშალო... თორემ შენი ლოდინი დიდხანს მომიწევს...
შენ ხომ არასდროს არ გახსენდები, არასდროს მკითხულობ,შენ ვერც კი ხვდებოდი ასე რომ მიყვარდი, მომბეზრდა
გაურკვევლობა, მინდა გითხრა რას ვგრძნობ. რას განვიცდი, როგორ მტკივა უშენობა... იცი რაღაცნაირი ხარ, ხან თბილი,
გულში მიკრავ და ნაზად მეფერები... ხან ყინულივით ცივი ხარ, ისეთი რომ ისეთი რომ თავს გარიდებ,
მირჩევნია სადმე შორს ჩამოვჯდე და შორიდან დავტკბე შენი ყურებით... ხან ისეთი მშვიდი ხარ და სევდიიანი, ვეჭვიანობ რომ
სხვაზე ფიქრობ, ხან ისე აფეთქდები რომ მაშინებ... მე შენთან მოახლოვებას ვერ ვბედავ და ჩუმად გტოვებ....
ზამთარია... ცივა... თოვს... ვფიქრობ... ფიქრებით ისევ შენსკენ მოვცურავ.... თავს ვიტანჯავ...ნუთუ ეს შენ ხარ... ნუთუ ესე შეგიძლია შეიცვალო?!Nრატომ შეგიძლია ასე მატკინო გული.... მივდივარ გტოვებ , შენ არც კი მაჩერებ...
გავდივარ გარეთ, ქუჩაში უაზროდ ვხეტიალობ, იქნებ ჩემი თვალები გადააწყდეს თვალებს. მაგრამ ამაოდ...
შენ ახლა ხომ ძალიან შორს ხარ.... ვგრძობ რომ შენც მარტოობით იტანჯები....
ირგვლივ უამრავი ხალხი ირევა, მაგრამ შენ მე მაბრმავებ, ვერვავის ვამჩნევ...
გავიდა დრო... ერთ ზაფხულის წყნარ საღამოს, ჩემს ოთახში ვზივარ და შენს პეიზაჟს ვუყურებ, ჩემს ოთახს ასე რომ ალამაზებს... უცებ ვხვდები რომ მე შენ ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ...
მიყვარხარ მთელი გულით ყველაფრის მიუხედავად.... ვტოვებ ყველაფერს და მოვდივარ შენთან....
და აი შენთან ვარ ჩემო ცხოვრებავ... შენც შეცვლილი მხვდებიი.....
იცი რამდენ ხანს ველოდი ამ წამს? იცი როგორ მენატრებოდი?
მესმის შენი ჩუმი ნაბიჯების ხმა, თითქოს რომ მოდიხარ, მიახლოვდები და მერე ისევ ბრუდნები...
გიყურებ თვალებში და შენს უსასრულო მზერაში უსაზღვრო სიყვარულს ვკიტხულობ....
უადგილოა აქ სიტყვები.... ღამის წყვდიადში, ვარსკვალავებით მოჭდილ ცას ვუყურებთ...
შენი გულის ცემა კი მირღვევს ამ იდელიას, რომელზეც ოცნებაც კი მხდის ბედნიერს:)
ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ამ სამყაროში მხოლოდ ჩვენ ორნი ვარსებობთ....~
აჰა ეს ჩემგან ვუთხარი ჩუმად და ხელი გავუწოდე და ცოტა ხნის წინ ჩვენი დაცარიელებული მართინის ბოთლი მივაწოდე სადაც ეს წერილი ჩავდე....მგონი სწორედ ამან გამათამამა და გამაბედინა წერილის მიწერა მისთვის... მან კი ეს ყველაფერი
ხომ ისედაც იცოდა, მაგარამ მაინც აღელდა, გამიღიმა და გულში ჩამიკრა....
No comments:
Post a Comment