ავტორი: ნუცი ყიფიანი
სიყვარულის დღეა,,მზე არ ჩანს,მაგრამ თბილა,სანაპიროზე ვარ,, მიყვარს აპრილში სანაპიროზე სეირნობა,,თითქოს რაღაც ახლის მოლოდინში ვარ,,მიყვარს ზღვის ყურება,,განსაკუთრებით საღამოთი,,როცა ისედაც ნაკლებია ხალხი,,ყველაფერი ლამაზია,,ზღვა ღელავს,,თითქოს რაღაცის თქმას ცდილობს ჩემთვის,, მე ვუყურებ და ვცდილობ გავიგო რას მეუბნება,,ამ ფიქრში გართულს ვერც კი შევამჩნიე ნელ-ნელა როგორ გამორიყა წყალმა პატარა ბოთლი ჩემს ფეხებთან,,შიგნით წერილი იყო,,ძალიან დამაინტერესა, ბავშვობიდან მეუბნებოდნენ რომ არ შეიძლება სხვისი წერილების კითხვა,,მაგრამ ვერ მოვითმინე,,,,ცდუნებამ წამძლია,,,ფურცელს დავხედე,,მაგრამ არც ადრესატის ვინაობა ეწერა,,არც თარიღი,,იქვე ჩამოვჯექი და კითხვა დავიწყე,,,წერილი ძალიან ძველი უნდა ყოფილიყო ალბათ 10 - 15 წლის წინანდელი,,,მაგრამ საკმაოდ კარგად შენახული... """ზღვა ისევ ხმაურობს,,ისევ ისევ მიხმობს თავისკენ,,,დღეს სიყვარულის დღეა,,1,2,3,4,5,6..რა მალე გავიდა დრო,,,თითქოს სადღაც უსასრულობაში ვიკარგები,,თან ისე რომ ვერც კი მივხმდარვარ რა ხდება,,ყველაფერი მეორდება ირგვლივ,,ადამიანები,,სახეები,,ყველაფერი რისი დანახვაც შემიძლია უფერულდება ,,ქრება,,კარგავს სუნს-ფერს,,,,მხოლოდ ზღვა,,მხოლოდ ზღვა რჩება უცვლელი,,,დღეს ისევ ჩამოვედი სანაპიროზე ,ისევ მარტო ვარ,,ვსეირნობ და ვფიქრობ,,,ისევ მომინდა ჩემი ტკივილი მომეთხრო ზღვისთვის,,,ერთადერთია რომელიც მისმენს,,,მისმენს და მგრძნობს,,,ერთადერთია რომელიც განუმეორებელია,,ალბათ ასეა ცხოვრებაშიც,,- როდესაც რაღაც ძალიან ძვირფასს კარგავ,,მხოლოდ ამის შემდეგ იძენ იმ ერთადერთს რომელსაც შვება,,სიხარული,,აღმაფრენა ჰქვია,,ზღვა ჩემი ნარკოტიკია,,ჩემი ნირვანა,,სწორედ ასე მოხდა,,მე შენ დაგკარგე,,,მაგრამ ზღვაში გიპოვნე ისევ,,,ამ ტალღებში გიპოვნე,,ამ ხმაურში გიპოვნე,,,ამ დიდ სიგიჟეში,,,ამ გიჟურ ღელვაში გიპოვნე,,,ისევე როგორც ბავშვი - ოცდება ზღვით როცა მას პირველად ნახავს,,ისე ვოცდები მეც- შენზე,,ზღვასავით ამაყი,,ბობოქარი სულის პატრონი ხარ,,პირველ შთაბეჭდილებას ხომ ბავშვის გონება ღრმად ინახავს და სიკვდილის დღემდე ახსოვს პირველად ნანახი და განცდილი... თითქოს მეც იმ პატარა ბავშვს გვავარ,, ვერ გივიწყებ და ალბათ ასე გაგრძელდება დაუსრულებლად,,დღეს სიყვარულის დღეა,,მინდოდა წუთით მაინც მყოლოდი გვერდში,,როგორ არ მემეტებოდი,,როგორ არ მინდოდა შენი დაკარგვა,,ვფიქრობ და ვერ გამიგია რა ხდება ჩემს თავს,,,ჩემი ტვინის ხვეულებს ებღაუჭება და სიგიჟემდე მივყავარ,,,ზღვა კი ისევ ხმაურობს,,მაგრამ აღარ მიხმობს თავისკენ,,,ზღვაში დაგკარგე,,,და ზღვაში განგავრცე,,,,ზღვა ისევ ხმაურობს,,მაგრამ ჩემი უკვე აღარ ესმის,,შენ ალბათ ვერასდროს მიხვდები თუ რატომ გავაეკეთე ეს,,,მე ხომ უბრალოდ შენთან მინდოდა,,,ჩემს სიკვდილს კი შენთვის ტკივილი რომ მოეყენებინა,,ალბათ ვერასდროს ვერ შევძლებდი სიკვდილს,,,შორს ვეძახი რაღაც სხვას,,,სადღაც უსასრულობამდე აღწევს ჩემი ხმა,,,და ბოლოს ისევ მშვიდად იხშობა ზღვის ხმაურში,,,1,2,3,4,5,6...და ალბათ ასე გავა დროც,,...,,,,""" .. ცრემლიანმა დავამთავრე წერილის კითხვა,,და შევხედე ზღვას,,აღარ ღელავს,,თითქოს თავისი მისია შეასრულა და დამშვიდდა,,წერილი თავის ადგილას დავაბრუნე და ისევ ისე უსასრულობაში მოვისროლე,,მერე ცრემლმა ლოყა დამისველა,,კაშნეში თავი ჩავრგე და პატარა ბავშვივით ავტირდი,გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა,,,მერე ისევ გავხედე ზღვას,,გავუღიმე და წამოვედი....
სიყვარულის დღეა,,მზე არ ჩანს,მაგრამ თბილა,სანაპიროზე ვარ,, მიყვარს აპრილში სანაპიროზე სეირნობა,,თითქოს რაღაც ახლის მოლოდინში ვარ,,მიყვარს ზღვის ყურება,,განსაკუთრებით საღამოთი,,როცა ისედაც ნაკლებია ხალხი,,ყველაფერი ლამაზია,,ზღვა ღელავს,,თითქოს რაღაცის თქმას ცდილობს ჩემთვის,, მე ვუყურებ და ვცდილობ გავიგო რას მეუბნება,,ამ ფიქრში გართულს ვერც კი შევამჩნიე ნელ-ნელა როგორ გამორიყა წყალმა პატარა ბოთლი ჩემს ფეხებთან,,შიგნით წერილი იყო,,ძალიან დამაინტერესა, ბავშვობიდან მეუბნებოდნენ რომ არ შეიძლება სხვისი წერილების კითხვა,,მაგრამ ვერ მოვითმინე,,,,ცდუნებამ წამძლია,,,ფურცელს დავხედე,,მაგრამ არც ადრესატის ვინაობა ეწერა,,არც თარიღი,,იქვე ჩამოვჯექი და კითხვა დავიწყე,,,წერილი ძალიან ძველი უნდა ყოფილიყო ალბათ 10 - 15 წლის წინანდელი,,,მაგრამ საკმაოდ კარგად შენახული... """ზღვა ისევ ხმაურობს,,ისევ ისევ მიხმობს თავისკენ,,,დღეს სიყვარულის დღეა,,1,2,3,4,5,6..რა მალე გავიდა დრო,,,თითქოს სადღაც უსასრულობაში ვიკარგები,,თან ისე რომ ვერც კი მივხმდარვარ რა ხდება,,ყველაფერი მეორდება ირგვლივ,,ადამიანები,,სახეები,,ყველაფერი რისი დანახვაც შემიძლია უფერულდება ,,ქრება,,კარგავს სუნს-ფერს,,,,მხოლოდ ზღვა,,მხოლოდ ზღვა რჩება უცვლელი,,,დღეს ისევ ჩამოვედი სანაპიროზე ,ისევ მარტო ვარ,,ვსეირნობ და ვფიქრობ,,,ისევ მომინდა ჩემი ტკივილი მომეთხრო ზღვისთვის,,,ერთადერთია რომელიც მისმენს,,,მისმენს და მგრძნობს,,,ერთადერთია რომელიც განუმეორებელია,,ალბათ ასეა ცხოვრებაშიც,,- როდესაც რაღაც ძალიან ძვირფასს კარგავ,,მხოლოდ ამის შემდეგ იძენ იმ ერთადერთს რომელსაც შვება,,სიხარული,,აღმაფრენა ჰქვია,,ზღვა ჩემი ნარკოტიკია,,ჩემი ნირვანა,,სწორედ ასე მოხდა,,მე შენ დაგკარგე,,,მაგრამ ზღვაში გიპოვნე ისევ,,,ამ ტალღებში გიპოვნე,,ამ ხმაურში გიპოვნე,,,ამ დიდ სიგიჟეში,,,ამ გიჟურ ღელვაში გიპოვნე,,,ისევე როგორც ბავშვი - ოცდება ზღვით როცა მას პირველად ნახავს,,ისე ვოცდები მეც- შენზე,,ზღვასავით ამაყი,,ბობოქარი სულის პატრონი ხარ,,პირველ შთაბეჭდილებას ხომ ბავშვის გონება ღრმად ინახავს და სიკვდილის დღემდე ახსოვს პირველად ნანახი და განცდილი... თითქოს მეც იმ პატარა ბავშვს გვავარ,, ვერ გივიწყებ და ალბათ ასე გაგრძელდება დაუსრულებლად,,დღეს სიყვარულის დღეა,,მინდოდა წუთით მაინც მყოლოდი გვერდში,,როგორ არ მემეტებოდი,,როგორ არ მინდოდა შენი დაკარგვა,,ვფიქრობ და ვერ გამიგია რა ხდება ჩემს თავს,,,ჩემი ტვინის ხვეულებს ებღაუჭება და სიგიჟემდე მივყავარ,,,ზღვა კი ისევ ხმაურობს,,მაგრამ აღარ მიხმობს თავისკენ,,,ზღვაში დაგკარგე,,,და ზღვაში განგავრცე,,,,ზღვა ისევ ხმაურობს,,მაგრამ ჩემი უკვე აღარ ესმის,,შენ ალბათ ვერასდროს მიხვდები თუ რატომ გავაეკეთე ეს,,,მე ხომ უბრალოდ შენთან მინდოდა,,,ჩემს სიკვდილს კი შენთვის ტკივილი რომ მოეყენებინა,,ალბათ ვერასდროს ვერ შევძლებდი სიკვდილს,,,შორს ვეძახი რაღაც სხვას,,,სადღაც უსასრულობამდე აღწევს ჩემი ხმა,,,და ბოლოს ისევ მშვიდად იხშობა ზღვის ხმაურში,,,1,2,3,4,5,6...და ალბათ ასე გავა დროც,,...,,,,""" .. ცრემლიანმა დავამთავრე წერილის კითხვა,,და შევხედე ზღვას,,აღარ ღელავს,,თითქოს თავისი მისია შეასრულა და დამშვიდდა,,წერილი თავის ადგილას დავაბრუნე და ისევ ისე უსასრულობაში მოვისროლე,,მერე ცრემლმა ლოყა დამისველა,,კაშნეში თავი ჩავრგე და პატარა ბავშვივით ავტირდი,გულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა,,,მერე ისევ გავხედე ზღვას,,გავუღიმე და წამოვედი....
No comments:
Post a Comment